Omgaan met negativiteit wanneer je besluit je eigen weg te gaan.
- Joëlle Przytula-Bertherin
- Jan 30, 2021
- 7 min read
Updated: Feb 14, 2022
In mijn laatste twee blogs schreef ik over het zoeken van je eigen informatie buiten het narratief. Helaas kan daar een prijskaartje aan hangen: je kan te maken krijgen met veel weerstand van anderen. Dit kan soms zo overweldigend zijn dat het een heleboel negatieve gevoelens en zelfs gevoelens van depressie kan oproepen.
Een voorbeeld uit mijn eigen leven: toen ik begon met zoeken naar nieuws buiten de mainstream media, merkte ik dat er veel meer kanten zitten aan bijna elk verhaal. Dit verwarde me in het begin, maar na een tijdje begon ik patronen op te merken van desinformatie, gevoed door de media, in mijn ogen omdat ze een agenda aan het doordrukken waren. Dit was voor mij het moment waarop ik besloot mijn eigen weg te gaan. Dit betekent niet dat ik mezelf beter vind dan anderen. Ik vind het alleen belangrijk om mijn authentieke zelf te zijn, dus ik wil mijn eigen waarheid leven. Natuurlijk hoop ik dat het DE waarheid is, maar wie weet dat zeker? Zolang het mijn eigen waarheid is, kan ik daar mee leven.
Ik begon veel van de nieuwe informatie die ik vond te delen met vrienden en familie. Toen gebeurde er iets vreemds. In principe zag ik drie groepen: eerst de mensen die niets wilden horen over mijn bevindingen. Zij begonnen over andere dingen te praten of vroegen mij niet meer over het onderwerp te praten. Dan waren er de mensen die dezelfde dingen opmerkten als ik, en tenslotte de groep die me belachelijk maakte of zelfs boos werd. Vooral die laatste groep verbaasde me. Waarom zou je boos worden op iemand omdat hij een andere mening heeft? Kan het feit dat iemand niet de meerderheid volgt iemand echt zoveel onrust geven?
Allereerst is het belangrijk om te begrijpen waarom mensen zo kunnen reageren, door iets uit te leggen over hoe mensen zich in groepen gedragen. Verschillende studies hebben aangetoond dat het niet volgen van de groepsnorm kan leiden tot afwijzing. Kinderen aan wie werd gevraagd waarom ze een ander kind niet mochten, noemden bijvoorbeeld geen persoonlijke kenmerken van het afgewezen kind, maar gedragingen. "Hij houdt niet van de piano". "Zij houdt van poppen en ik niet". "Ik hou niet van de kleren die hij draagt", enz. Het afwijzen van een ander kind had dus niets te maken met wie het kind was, maar met de mate waarin het kind de consensus van de groep volgde.
Je gedragen zoals de groep kan heel nuttig zijn. Het helpt om interacties soepel te laten verlopen en conflicten te verminderen. Kijk bijvoorbeeld naar het verkeer, het leger of teamsporten. Als niemand zich in deze situaties conformeert aan de groep, kan het een ramp worden. Als je kijkt naar de prehistorie, dan kon je niet gedragen zoals de groep uitsluiting en de dood betekenen. Alleen overleven was gewoon geen optie. Dus van oudsher is het normaal om erbij te willen horen. Uitsluiting, zelfs in de moderne tijd, kan resulteren in gevoelens van depressie of agressie (wraak). Dit zette me aan het denken. Als uitsluiting of erbij willen horen een diep overlevingsinstinct activeert, kan deze angst er dan ook voor zorgen dat we onze morele principes overschrijden? Kan de angst voor uitsluiting zo diep zitten dat zelfs de gedachte aan uitsluiting iemand agressief kan maken tegenover het individu dat "anders" is? Vergelijkbaar met een fight- of flightmodus? Ofwel neemt het individu afstand van de "buitenstaander", ofwel wordt hij agressief tegen deze persoon. Een manier om te zeggen: "trek me niet mee in jouw manier van denken of ik zal ook worden buitengesloten"? Het is iets om over na te denken.
Studies hebben aangetoond dat de neiging om erbij te horen zo sterk kan zijn dat mensen zich in groepen anders gedragen dan alleen. Ook in situaties waarin mensen niet zeker weten wat ze moeten doen, kijken ze vaak naar anderen om te bepalen hoe ze zich moeten gedragen. Maar wanneer dit te ver naar één kant doorslaat, kan dit helaas leiden tot het omstanderseffect. Dit is een effect waarbij mensen minder geneigd zijn een slachtoffer te helpen als er andere mensen aanwezig zijn. Hoe groter het aantal omstanders, hoe kleiner de kans dat één van hen zal helpen. Als iemand bijvoorbeeld op straat wordt overvallen terwijl er veel mensen getuige van zijn, is de kans heel groot dat iedereen verwacht dat een ander wel zal helpen. Met als gevolg dat niemand bijspringt. Als er echter maar één getuige is, zal deze persoon automatisch weten dat de persoon die wordt overvallen afhankelijk is van zijn of haar hulp. De kans dat dit individu in dit geval zal helpen is zeer waarschijnlijk. Zoals met alles in het leven moet er dus een evenwicht zijn tussen een gezonde groepsdynamiek en individuele ontwikkeling.
Groepsdynamiek kan ook leiden tot gehoorzaamheid. Dit heeft te maken met wie wij als autoriteitsfiguren zien. We leven in een wereld vol mensen die gezag over ons hebben: onze baas, de politie, onze ouders. Studies hebben aangetoond dat mensen gehoorzamen aan gezag omdat ze geloven dat een gezag legitiem is, omdat ze niet geconfronteerd willen worden met de gevolgen van ongehoorzaamheid en omdat ze beloond willen worden. Gehoorzaamheid kan echter ook een schaduwzijde hebben en extreme vormen aannemen. Denk aan oplichters die een nepuniform dragen zodat mensen de deur open doen. Dat de druk om zich te schikken naar het gezag een lelijke wending kan nemen, bleek uit een experiment uit de jaren zestig: het Milgram-experiment. Proefpersonen kregen van een man in een witte jas (een acteur) te horen dat ze elektrische schokken moesten geven aan een persoon (ook een acteur) die ze niet konden zien achter een scherm. Na verloop van tijd kregen de proefpersonen de opdracht de elektrische schokken op te voeren tot een hoger voltage en zelfs tot een dodelijk voltage. Zij konden de persoon achter het scherm steeds luider horen schreeuwen en smeken om te stoppen, maar het verontrustende was dat de meesten van hen doorgingen tot de dodelijke schok. Ze hechtten meer waarde aan de bevelen van de autoriteitsfiguur, dan aan hun eigen oordeel. Dit experiment werd keer op keer herhaald en helaas bleven de resultaten elke keer hetzelfde. Dit kan een enge gedachte zijn.
Het gevoel dat we bij een groep horen is belangrijk, maar we hebben ook de sterke drang om een individu te zijn. Dit is de menselijke paradox. En zoals ik al zei, het kan een prijs hebben. Sociale afwijzing kan lijden veroorzaken. Studies hebben aangetoond dat het de hersengebieden activeert die geassocieerd worden met fysieke pijn. Dus het is geen wonder dat het gepaard kan gaan met gevoelens van depressie. Het verliezen van vrienden en familie vanwege je overtuigingen is erg moeilijk. Het is aan ieder van ons om te beslissen of we bereid zijn deze prijs te betalen. Hoe belangrijk is je authenticiteit voor je? Zijn we bereid het risico te lopen uitgesloten te worden van de groep waar we van houden en gehecht aan zijn? Zijn we bereid vrienden en familie te verliezen die het misschien niet met ons eens zijn en ons niet willen accepteren? Dit is iets wat iedereen voor zichzelf moet beslissen. Als het om mezelf gaat: ik kan gewoon niet leven in een leugen. Als dit is wat ik voel als de waarheid, dan wil ik me niet anders voordoen.
Gelukkig is er ook goed nieuws: ik heb het Milgram-experiment al eerder genoemd en ik weet zeker dat het voor de meesten schokkend is. Maar laten we ons richten op het glas half vol: de mensen die weigerden te gehoorzamen, ongeacht wat de gezagsdrager zei. We kunnen concluderen dat zij besloten hun eigen morele kompas te volgen. Een teken van leiderschap misschien? Dat zou kunnen. Het is nuttig en belangrijk om je hierop te richten als je je eigen pad kiest. Je kiest voor een andere aanpak, ontdekt nieuw terrein en baant je een weg door de jungle met een machete. Dat kan alleen als je leiderschapskwaliteiten hebt. En zoals een echte leider dat doet: probeer je niet te richten op wat je verloren hebt, maar op wat je kunt creëren. Dit betekent niet dat je gevoelens van verlies en verdriet moet negeren. Rouw, verwerk je emoties en doe alles wat je kunt om jezelf verder te helpen. Blijf er daarna alleen niet in hangen. Dat maakt je een slachtoffer en geen leider.
Als dit moeilijk is, dan is dat niet erg. Erken dat het zo is en probeer hulp te zoeken. veroordeel en isoleer jezelf niet! Dat is heel belangrijk. Zoek gelijkgestemden. Op die manier kun je je aansluiten bij een groep met mensen die jouw visie delen, waardoor je voor jezelf een nieuw gevoel van saamhorigheid creëert. Zoals je in dit artikel hebt gelezen, is dit van cruciaal belang. Als het je niet lukt om van negatieve emoties en gevoelens van depressie af te komen, zoek dan hulp bij een professional. Jij bent belangrijk en verdient het om gelukkig te zijn. Gelukkig zijn is het grootste geschenk dat je jezelf kunt geven. Als het nodig is, zoek dan iemand in je omgeving die je hierbij kan helpen. Het belangrijkste is dat je iemand vindt bij wie je je op je gemak voelt.
Zodra je het verlies een plek hebt gegeven, kun je je richten op creatie. Dit kan alles zijn waar je gepassioneerd over bent. Focus op de nieuwe jij. Ontwikkel jezelf tot wie je werkelijk wilt zijn. Zoals ik al zei, dit kan moeilijk zijn. Je bent een ontdekker van nieuw terrein. Dit betekent dat je uithoudingsvermogen moet hebben wanneer er allerlei negativiteit je kant op wordt geslingerd. Wanneer je geen complimenten krijgt, mensen je voor gek verklaren en misschien zelfs agressief zijn, dan is er geen ruimte voor een groot ego. Nederigheid en discipline zijn de sleutel. Probeer je innerlijke sferen te verkennen. Leer jezelf steeds beter kennen. Hoe meer je weet wie je bent en waar je voor staat, hoe minder mensen je uit balans kunnen brengen. Niets is krachtiger dan je authentieke zelf te zijn.
En tot slot: misschien veroordeel je de mensen die je belachelijk maakten en afwezen omdat ze je pijn deden. Het kan verleidelijk zijn om hen als "nalopers" te zien, omdat jij ervoor koos om een nieuwe weg te verkennen. Doe dat niet! Het houdt je in de slachtoffermentaliteit, schaadt je integriteit en voedt je ego. We zijn allemaal pioniers en volgers op onze eigen manier, maar misschien op verschillende punten in het leven. Trouwens, een echte leider weet wanneer hij moet leiden... en wanneer hij moet volgen.
Ik hoop dat je vindt wat je zoekt!
Bronnen:
https://www.google.com/amp/s/qz.com/887995/the-psychology-of-cliques/amp/ the Milgram Experiment: https://youtu.be/mOUEC5YXV8U