Een hels tripje naar de hemel

De meeste mensen hebben zich wel eens afgevraagd hoe het hiernamaals eruit ziet. Hoe voelt het als er geen tijd en ruimte is? Kan je kleuren voelen? Kan je licht horen? Is er een hemel en... is er een hel? Als dit onderwerp je interesseert en je graag romans leest, dan is het boek De Grote Scheiding, van C.S. Lewis een aanrader.

De meesten zullen deze schrijver kennen van zijn boeken de Kronieken van Narnia, die ook verfilmd zijn. Echter wat veel mensen niet weten is dat Lewis ook heel veel andere boeken heeft geschreven... en met diepgang!

De Grote Scheiding wordt gezien als één van zijn mooiste werken en is gepubliceerd in 1945. Het is een kort maar krachtig boekje en is geschreven in de ik-vorm. Dat, in combinatie met dat Lewis duidelijk aangeeft dat hij geen bewijs heeft dat zijn visioen echt is, laat de lezer denken dat het boek geschreven is vanuit de beleving van Lewis zelf. Het verhaal begint met een groepje zielen uit de hel die een tripje naar de hemel maken. Eenmaal aangekomen in de hemel is het licht bijna ondraaglijk, snijden de grassprieten pijnlijk in hun voeten en wekken de bewoners uit de hemel irritatie op. Elke helbewoner ontmoet een oude bekende, die al een plekje in de hemel heeft verkregen en krijgt de kans om zijn aardse problemen uit te werken, om zo ook eeuwig in de hemel te kunnen verblijven. Deze gesprekken zijn echter zo confronterend dat de meesten het niet kunnen verdragen en vrijwillig weer kiezen voor de hel. Het boek is zo geschreven dat de hoofdpersoon de gesprekken van de andere helbewoners opvangt, terwijl hij met zijn eigen oude bekende aan het voorportaal van de hemel een wandeling maakt. Ieder gesprek lijkt oppervlakkig, maar als je goed oplet zie je dat er een diepere les uit te halen is. En hoewel Lewis zelf aangeeft dat het boek fictie is, doet elke passage wat met je: het zet je aan het denken. Het is bijna met zekerheid te zeggen dat het feit dat Lewis twee wereldoorlogen heeft meegemaakt, invloed heeft gehad op het verhaal. Dit thema zie je ook terugkeren in sommige passages en geeft het boek extra diepgang.

Zoals ik al aangaf zorgen de gesprekken dat je gaat nadenken. Ze zijn zowel intigrerend als confronterend. Mensen kunnen koppig zijn en ons ego zit vaak in de weg. In ons dagelijks leven komen we vaak tegen dat mensen zich liever verschuilen achter de illusie dan dat ze eerlijk naar zichzelf willen kijken. De harde waarheid is moeilijk te slikken en het donker in ons misschien te lelijk om te verdragen. Meestal realiseren we ons echter niet dat het donker helemaal niet zo eng is zodra er licht op schijnt. We moeten alleen dapper genoeg zijn om het licht zelf aan te zetten. Dit kan niemand anders voor ons doen. Lewis beschrijft dit op een prachtige manier. Hoezeer de hemelbewoners de bezoekers ook proberen te overtuigen dat de confrontatie met zichzelf maar even pijn doet, en wat ze ervoor terug krijgen heerlijk en eeuwig is, de meesten zijn niet sterk genoeg om door de pijn heen te gaan. Ze kiezen, zoals vaak, liever de weg van de minste weerstand.

De Grote Scheiding is een aanrader voor iedereen die houdt van filosoferen over het leven....en het hiermaals.

Liefs,

Joëlle

---